WYKONANIE DOCIEPLENIA METODA LEKKĄ-MOKRĄ

Poniższy artykuł ma za zadanie ułatwić potencjalnym inwestorom kontrolę i samodzielną ocenę prac wykonywanych na ich placach budowy. To, jak ważne jest docieplenie domu, to chyba każdy wie. Powoduje przede wszystkim znaczącą redukcję kosztów ogrzewania w okresie jesienno-zimowym, a dodatkowo w czasie upałów pomaga utrzymać w domu komfortową, niższą temperaturę.

Pierwszy etap - ocena stanu ścian budynku

Najważniejszym krokiem rozpoczynającym prace dociepleniowe na elewacji jest ocena stanu ścian budynku. Bez względu na to, z jakiego materiału wykonany jest nasz budynek, najważniejsze jest, by warstwa ocieplenia była odpowiednio mocno przytwierdzona do ścian. Jeżeli mamy do czynienia z nowo wybudowanym budynkiem, to raczej problemu nie ma, ważne jest tylko, by budynek był wymurowany, a wszystkie wewnętrzne prace mokre (typu tynkowanie, wylewki) były zrobione przynajmniej miesiąc wcześniej. Ten okres daje nam pewność, że wilgoć dostatecznie odparowała. W sytuacji gdy mamy do czynienia z budynkiem starszym, sytuacja jest troszkę trudniejsza, gdyż musimy określić kondycję ścian. Wszystkie tzw. luźne i sypkie tynki powinny być skute, zdrapane, a elewacja budynku odpylona, umyta i zagruntowana w celu zwiększenia chłonności. Tynki stare, które mocno trzymają się i mimo pęknięć ich stan po ostukaniu nie powoduje odpadnięcia i typowego głuchego dźwięku, można pozostawić, gdyż ich stan wskazuje, że dostatecznie mocno są zwarte. Najlepszą metoda do sprawdzenia, czy dana ściana nadaje się do klejenia warstwy izolacyjnej jest próba tzw. kostki. Polega ona na miejscowym przyklejaniu kostek styropianu o średnicy 30-40 cm, a następnie po 3 dniach oderwaniu ich. Zerwanie w warstwie styropianu pozwala na rozpoczęcie prac. Jeżeli natomiast warstwa kleju zostanie oderwana ze styropianem, to niestety podłoże nie nadaje się i trzeba doprowadzić je do stanu zwiększonej chłonnośći.

Poszczególne etapy wykonywania ocieplenia

Rozpoczynając klejenie pierwszej warstwy (dolnej krawędzi), można wspomóc się listwami zwanymi potocznie startówkami. Montuje się je po wypoziomowaniu kołkami rozporowymi po 3 łączniki na metr bieżący. Listwy są często elementem systemu dociepleniowego danego producenta, nie jest to jednak wymóg, gdyż sztuka budowlana pozwala na to, by listew startowych nie było. Listwy często ułatwiają pracę i chronią dół cokołu elewacji przed np. gryzoniami. Jeżeli wykonawca potrafi dobrze wyprowadzić styropian bez listew startowych, powinien pamiętać, by utwardzić i wzmocnić szczelnie elewację w miejscu, gdzie listew startowych nie ma.

Metodą najpopularniejszą klejenia płyt izolacyjnych jest obwodowo-punktowe naniesienie kleju. Wykonawca po obwodzie płyty nanosi pasek o szerokości około 4 cm, a wewnątrz powstałej ramki nakłada placki (od 4 do 6) o takiej wielkości, by powierzchnia po przyklejeniu i dociśnięciu do ściany pokryła minimum 40% powierzchni. Wszystkie płyty montuje się ściśle obok siebie od dołu do samej góry z zachowaniem tzw. mijanki. Wyższa warstwa płyty musi mijać się tak, by pionowe krawędzie dochodziły do środkowej części płyty powyższej. Miejscami wolnymi od tej zasady są naroża okienne oraz wszystkie otwory w elewacji.

W sytuacji gdy naszym izolatorem jest wełna mineralna, a nasza wełna nie jest fabrycznie powlekana, musimy wstępnie przeszpachlować powierzchnię płyty. Cienką warstwę zaprawy wciera się w płytę w miejscach, gdzie będzie nakładana warstwa zaprawy. Szczeliny w płytach wełny uzupełniamy klinami z wełny. W przypadku styropianu - klinami ze styropianu bądź pianką poliuretanową niskoprężną. Nadmiar po wyschnięciu odcinamy.

Po 3 dniach, bo tyle powinno technologicznie odczekać, by zakołkować elewację mechanicznymi łącznikami, po zaślepieniu frezowanych otworów kołków zaślepkami można przystąpić do wyrównania nierówności ścian. Wykonuje się to właściwymi tarnikami bądź pacą z grubym papierem ściernym.

Kolejnymi etapami prac jest montaż narożników, zatopienie siatki z włókna szklanego, wklejenie dodatkowych wzmocnień w newralgicznych miejscach, takich jak naroża okienne, by zminimalizować ryzyko pęknięć tynku zewnętrznego w tych miejscach. Po wyschnięciu położonej kolejnej warstwy zaprawy klejowej na dostatecznie wyrównaną powierzchnię nakładamy warstwę gruntu podkładowego pod tynk cienkowarstwowy.

Na ścianach z termoizolacją z wełny mineralnej należy stosować tynki paroprzepuszczalne. Rodzaje tynków: mineralne, akrylowe, silikonowe, silikatowe (krzemianowe). Tynki różnią się ceną i właściwościami. Tutaj podobnie, jak to w życiu bywa, jakość musi kosztować więcej. Dobór właściwego dla inwestora tynku najlepiej powierzyć wykonawcy.

Mam nadzieję, że przeniesienie moich nabytych doświadczeń i wiedzy do tego artykułu pozwoliło choć trochę niektórym wykonawcom, jak również inwestorom poznać kluczowe elementy poprawnie wykonanej elewacji.

Opracował:
Piotr Ziółkowski
HOUSE INVESTMENTS